เข้าหน้าฝนแล้ว….ความชุ่มฉ่ำของสายฝนที่ประพรมพื้นดิน ให้ใบไม้ต้นหญ้าได้เติบโตงอกงาม..เหมือนเป็นช่วงเวลาแห่งความสุขและการเฉลิมฉลองของธรรมชาติเลยทีเดียว (คนเมืองอาจไม่ชอบสายฝน คงไม่ชอบความชุ่มฉ่ำนี้นัก แปลกดี…ทั้งๆ ที่มนุษย์เป็นธรรมชาติและเป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาติด้วยเช่นกัน)

ผมชอบเข้าป่าหน้าฝน ชอบความงดงามของธรรมชาติ เฉอะแฉะบ้างตอนเดินทาง แต่ระหว่างทางพบเห็นอะไรมากมาย อย่างเช่นตอนพักเพื่อเรียกกำลังขาและกำลังใจของตัวเองกลับมาเพื่อเดินทางต่อให้ถึงเป้าหมาย การได้พักเหนื่อยและมีโอกาสได้มองทัศนียภาพที่ต่ำลงไปเบื้องล่าง ช่วยให้หายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งเลย

ภูกระดึง…ภูเขาที่เคยเป็นพื้นราบแต่ถูกธรรมชาติยกให้สูงขึ้นเมื่อหลายล้านปีก่อน พร้อมๆ กับแฝดพี่อย่างภูเรือที่ตั้งห่างออกไปอีกนิด กลายเป็นเป้าหมายในการพิชิตของนักเดินทางหลายๆ คน ที่เพิ่งเร่ิมเดินทางเป็นครั้งแรกๆ  “ครั้งหนึ่งในชีวิต..ต้องพิชิตภูกระดึง”

ระยะทางที่เดินขึ้นจากซำแฮกจนถึงหลังแป..(พื้นราบหน้าตัดบนยอดภู…ส่วนที่สูงที่สุดบนภูกระดึง) ไม่ได้ไกลมากเพียง ๕ กิโลเมตรกว่าๆ เท่านั้นเอง แต่ด้วยระยะทางเพียงแค่นี้…พิสูจน์น้ำใจคนได้ดีทีเดียว โดยเฉพาะหนุ่มสาวที่เพิ่งจะเพิ่งคบหาดูใจกันใหม่ๆ เพื่อพิสูจน์รักแท้หรือลวง 😀 หลายคู่หลังจากลงมาถึงพื้นราบรักกันมากยิ่งขึ้น หลายคู่บอกลากันตั้งแต่เดินด้วยความยากลำบากจนถึงบนยอดภูแล้ว เป็นเรื่องจริงที่เล่ากันมาเกือบร้อยปี เรื่องราวน่ารักๆ แบบนี้คงจะไม่มีให้ได้ยินอีกก็เป็นได้เมื่อกระเช้าขึ้นภูกระดึงสร้างเสร็จ ..ตำนานรักภูกระดึงก็คงเป็นแต่เพียงนิยาย

ภูเปิดให้นักท่องเที่ยวขึ้นไปเยือนได้ในปลายฝนช่วงเดือนตุลาฯ และปิดเพื่อให้ป่าพักฟื้นช่วงหน้าฝน…. ขอบคุณทุกความทรงจำดีๆ ที่ได้ก่อเกิดขึ้นจากการเดินทางกับ Hasselblad และคนที่คอยเติมแรงบันดาลใจให้เราเสมอๆ

Yut Hasselblad

Sep 9, 2016